Este site não pertence a Igreja Católica da realidade. Somos uma representação dela em um jogo virtual conhecido como Minecraft.

Semanário Litúrgico | VII Domingo da Páscoa


 SEMANÁRIO LITÚRGICO

VII DOMINGO DA PÁSCOA

12.05.2024

Para Diocese de Roma
______________

RITOS INICIAIS

CANTO DE ENTRADA
(Anunciai com gritos de alegria)

Reunido o povo, o sacerdote dirige-se com os ministros ao altar, enquanto se executa o canto de entrada.

ANUNCIAI COM GRITOS DE ALEGRIA,
PROCLAMAI AOS CONFINS DE TODA TERRA:
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA.
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA!

A ESCURIDÃO PASSOU... A LUZ DO SOL SURGIU.
O CRISTO, NOSSO IRMÃO, SEU POVO REDIMIU!

ANUNCIAI COM GRITOS DE ALEGRIA,
PROCLAMAI AOS CONFINS DE TODA TERRA:
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA.
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA!

A NOVA LEI DO AMOR CONDUZ O POVO SEU.
VIVENDO A LEI DO AMOR POR TODOS NÓS SE DEU!

ANUNCIAI COM GRITOS DE ALEGRIA,
PROCLAMAI AOS CONFINS DE TODA TERRA:
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA.
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA!

POR SUA RESSURREIÇÃO, CANTAMOS SEU AMOR,
LIBERTOS DO POVO DAS GARRAS DO OPRESSOR.

ANUNCIAI COM GRITOS DE ALEGRIA,
PROCLAMAI AOS CONFINS DE TODA TERRA:
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA.
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA!

CANTEMOS 'ALELUIA' AO QUE VENCEU O MAL,
AO QUE DO CÉU NOS VEM COM PODER TRIUNFAL.

ANUNCIAI COM GRITOS DE ALEGRIA,
PROCLAMAI AOS CONFINS DE TODA TERRA:
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA.
O SENHOR NOS LIBERTOU, ALELUIA!

Chegando ao altar, faz com os ministros uma profunda inclinação, beija o altar em sinal de veneração e, se for oportuno, incensa a cruz e o altar.

ANTÍFONA DE ENTRADA
(Cf. Sl 26, 7-9)

Se não há cântico de entrada, recita-se a antífona:
Escutai, Senhor, a minha voz, porque vos chamo. Meu coração disse: Senhor, buscarei vossa face. É vossa face, Senhor, que eu procuro. Não desvieis de mim o vosso rosto, aleluia!

SAUDAÇÃO INICIAL

Terminado o canto de entrada, o sacerdote e os fiéis, todos de pé, fazem o sinal da cruz, enquanto o sacerdote, voltado para o povo, diz:
Pres.: Em nome do Pai e do Filho e do Espírito Santo.
℟.: Amém.

Em seguida, o sacerdote, abrindo os braços, saúda o povo com uma das seguintes fórmulas:
Pres.:  A vós, irmãos, paz e fé da parte de Deus, o Pai, e do Senhor Jesus Cristo.
℟.: Bendito seja Deus que nos reuniu no amor de Cristo.

O sacerdote, o diácono ou outro ministro poderá, com brevíssimas palavras, introduzir os fiéis na Missa do dia.

ATO PENITENCIAL

Segue-se o Ato Penitencial. O sacerdote convida os fiéis à penitência.
Pres.: O Senhor Jesus, que nos convida à mesa da Palavra e da Eucaristia, nos chama a segui-lo fielmente. Reconheçamos ser pecadores e invoquemos com confiança a misericórdia do Pai.
Após um momento de silêncio, usa-se a seguinte fórmula:
O sacerdote diz:
Pres.: Confessemos os nossos pecados:
Todos: 
℟.: Confesso a Deus todo-poderoso e a vós, irmãos e irmãs, que pequei muitas vezes por pensamentos e palavras, atos e omissões,
e, batendo no peito, dizem:
por minha culpa, minha culpa, minha tão grande culpa, E peço à Virgem Maria, aos Anjos e Santos e a vós, irmãos e irmãs, que rogueis por mim a Deus, nosso Senhor.
Segue-se a absolvição sacerdotal:
Pres.: Deus todo-poderoso tenha compaixão de nós, perdoe os nossos pecados e nos conduza à vida eterna.
O povo responde:
℟.: Amém.
 
Seguem-se as invocações Senhor, tende piedade de nós (Kýrie eléison), caso já não tenham ocorrido no ato penitencial:
Pres.: Senhor, tende piedade de nós. 
℟.: Senhor, tende piedade de nós. 
Pres.: Cristo, tende piedade de nós. 
℟.: Cristo, tende piedade de nós.
Pres.: Senhor, tende piedade de nós.
℟.: Senhor, tende piedade de nós.

HINO DE LOUVOR

Quando for prescrito*, canta-se ou recita-se em seguida o hino:

℣.: GLÓRIA A DEUS NAS ALTURAS, 

E PAZ NA TERRA AOS HOMENS POR ELE AMADOS. 
SENHOR DEUS, REI DOS CÉUS, DEUS PAI TODO-PODEROSO:
NÓS VOS LOUVAMOS, VOS BENDIZEMOS,
VOS ADORAMOS, VOS GLORIFICAMOS, 
NÓS VOS DAMOS GRAÇAS POR VOSSA IMENSA GLÓRIA. 

SENHOR JESUS CRISTO, FILHO UNIGÊNITO, SENHOR DEUS,
CORDEIRO DE DEUS, FILHO DE DEUS PAI. 
VÓS QUE TIRAIS O PECADO DO MUNDO, TENDE PIEDADE DE NÓS. 
VÓS QUE TIRAIS O PECADO DO MUNDO, ACOLHEI A NOSSA SÚPLICA.
VÓS, QUE ESTAIS À DIREITA DO PAI, TENDE PIEDADE DE NÓS. 
SÓ VÓS SOIS O SANTO,  SÓ VÓS, O SENHOR, SÓ VÓS, O ALTÍSSIMO, JESUS CRISTO, 
COM O ESPÍRITO SANTO, NA GLÓRIA
DE DEUS PAI, NA GLÓRIA DE DEUS PAI. 
AMÉM! AMÉM!

ORAÇÃO DA COLETA

Terminado o hino, de mãos unidas, o sacerdote diz:
Pres.: Oremos.
E todos oram com o sacerdote, por algum tempo, em silêncio.
Senhor, escutai com bondade as nossas súplicas; assim como cremos que o Salvador da humanidade está convosco na glória, possamos sentir a sua presença no meio de nós até o fim dos tempos, como prometeu. Ele, que é Deus, e convosco vive e reina, na unidade do Espírito Santo, por todos os séculos dos séculos.
℟.: Amém.

LITURGIA DA PALAVRA

PRIMEIRA LEITURA
(At 1,15-17.20a.20c-26)

O leitor dirige-se ao ambão para a primeira leitura, que todos ouvem sentados.

Leitor: Leitura dos Atos dos Apóstolos.
Naqueles dias, estava reunido um grupo de mais ou menos cento e vinte pessoas. Pedro levantou-se no meio dos irmãos e disse: "Irmãos, era preciso que se cumprisse o que o Espírito Santo, por meio de Davi, anunciou na Escritura sobre Judas, que se tornou o guia daqueles que prenderam Jesus. Judas era um dos nossos e participava do mesmo ministério. De fato, no livro dos Salmos está escrito: 'Fique deserta a sua morada, nem haja quem nela habite!' E ainda: 'Que outro ocupe o seu lugar!' Há homens que nos acompanharam durante todo o tempo em que o Senhor Jesus vivia no meio de nós, a começar pelo batismo de João até ao dia em que foi elevado ao céu. Agora, é preciso que um deles se junte a nós para ser testemunha da sua ressurreição". Então eles apresentaram dois homens: José, chamado Barsabás, que tinha o apelido de Justo, e Matias. Em seguida, fizeram esta oração: "Senhor, tu conheces os corações de todos. Mostra-nos qual destes dois escolhestes para ocupar, neste ministério e apostolado, o lugar que Judas abandonou para seguir o seu destino!" Então tiraram a sorte entre os dois. A sorte caiu em Matias, o qual foi juntado ao número dos onze apóstolos.
Ao final acrescenta:
Leitor: Palavra do Senhor.
Todos aclamam:
Ass.: Graças a Deus.

SALMO RESPONSORIAL
(102[103])

O salmista ou o cantor recita o salmo, e o povo o estribilho.

— O SENHOR PÔS O SEU TRONO LÁ NOS CÉUS.

— BENDIZE, Ó MINHA ALMA, AO SENHOR, E TODO O MEU SER, SEU SANTO NOME! BENDIZE, Ó MINHA ALMA, AO SENHOR, NÃO TE ESQUEÇAS DE NENHUM DE SEUS FAVORES!

— QUANTO OS CÉUS POR SOBRE A TERRA SE ELEVAM, TANTO É GRANDE O SEU AMOR AOS QUE O TEMEM; QUANTO DISTA O NASCENTE DO POENTE, TANTO AFASTA PARA LONGE NOSSOS CRIMES.

— O SENHOR PÔS O SEU TRONO LÁ NOS CÉUS, E ABRANGE O MUNDO INTEIRO SEU REINADO. BENDIZEI AO SENHOR DEUS, SEUS ANJOS TODOS, VALOROSOS QUE CUMPRIS AS SUAS ORDENS. 

Ou, para recitação: 
— O Senhor pôs o seu trono lá nos céus.

— Bendize, ó minha alma, ao Senhor, e todo o meu ser, seu santo nome! Bendize, ó minha alma, ao Senhor, não te esqueças de nenhum de seus favores!

— Quanto os céus por sobre a terra se elevam, tanto é grande o seu amor aos que o temem; quanto dista o nascente do poente, tanto afasta para longe nossos crimes.

— O senhor pôs o seu trono lá nos céus, e abrange o mundo inteiro seu reinado. Bendizei ao senhor deus, seus anjos todos, valorosos que cumpris as suas ordens. 


SEGUNDA LEITURA
(1Jo 4,11-16)

Se houver segunda leitura, o leitor a fará no ambão, como acima.

Leitor: Leitura da Primeira Carta de São João.
Caríssimos, se Deus nos amou assim, nós também devemos amar-nos uns aos outros. Ninguém jamais viu a Deus. Se nos amamos uns aos outros, Deus permanece conosco e seu amor é plenamente realizado entre nós. A prova de que permanecemos com ele, e ele conosco, é que ele nos deu o seu Espírito. E nós vimos, e damos testemunho, que o Pai enviou o seu Filho como Salvador do mundo. Todo aquele que proclama que Jesus é o Filho de Deus, Deus permanece com ele, e ele com Deus. E nós conhecemos o amor que Deus tem para conosco, e acreditamos Deus é amor: quem permanece no amor, permanece com Deus, e Deus permanece com ele!
Ao final acrescenta:
Leitor Palavra do Senhor.
Todos aclamam:
Ass.: Graças a Deus.

ACLAMAÇÃO AO EVANGELHO
(cf. Jo 14,18)

Segue-se o Aleluia.
ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA!
ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA!

NÃO VOS DEIXAREI ABANDONADOS: EU IREI,
MAS VOLTAREI PARA VÓS E O VOSSO CORAÇÃO SE ALEGRARÁ.

ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA!
ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA, ALELUIA!

Enquanto isso, o sacerdote, se usar incenso, coloca-o no turíbulo. O diácono que vai proclamar o Evangelho, inclinando-se diante do sacerdote, pede a bênção em voz baixa:
Diác.: Dá-me a tua bênção.
O sacerdote diz em voz baixa:
Pres.: O Senhor esteja em teu coração e em teus lábios para que possas anunciar dignamente o seu Evangelho: em nome do Pai e do Filho + e do Espírito Santo.
O diácono responde:
Diác.: Amém.

Se não houver diácono, o sacerdote, inclinado diante do altar, reza em silêncio;
Pres.: Ó Deus todo-poderoso, purificai-me o coração e os lábios, para que eu anuncie dignamente o vosso santo Evangelho.

EVANGELHO
(Jo 17,11b-19)

O diácono ou o sacerdote dirige-se ao ambão, acompanhado, se for oportuno, pelos ministros com o incenso e as velas, e diz:
Diác. ou Sac.: 
O Senhor esteja convosco.
Ass.: Ele está no meio de nós.

O diácono, ou o sacerdote, fazendo o sinal da cruz no livro e, depois, na fronte, na boca e no peito, diz:
Diác. ou Sac.: Proclamação do Evangelho de Jesus Cristo, segundo João.
Ass.: Glória a vós, Senhor.

Então o diácono ou o sacerdote, se for oportuno, incensa o livro e proclama o Evangelho.
Diác. ou Sac.: 
Naquele tempo, Jesus ergueu os olhos ao céu e disse: "Pai santo, guarda-os em teu nome, o nome que me deste, para que eles sejam um, assim como nós somos um. Quando eu estava com eles, guardava-os em teu nome, o nome que me deste. Eu guardei-os e nenhum deles se perdeu, a não ser o filho da perdição, para se cumprir a Escritura. Agora, eu vou para junto de ti, e digo essas coisas, estando ainda no mundo, para que eles tenham em si a minha alegria plenamente realizada. Eu lhes dei a tua palavra, mas o mundo os rejeitou, porque não são do mundo, como eu não sou do mundo. Não te peço que os tires do mundo, mas que os guardes do Maligno. Eles não são do mundo, como eu não sou do mundo. Consagra-os na verdade; a tua palavra é verdade. Como tu me enviaste ao mundo, assim também eu os enviei ao mundo. Eu me consagro por eles, a fim de que eles também sejam consagrados na verdade".
Terminado o Evangelho, o diácono ou o sacerdote diz:
Diác. ou Sac.: Palavra da Salvação.
O povo aclama:
Ass.: Glória a vós, Senhor.

O sacerdote beija o livro, rezando em silêncio.

HOMILIA

Em seguida, faz-se a homilia, que compete ao sacerdote ou diácono; ela é obrigatória em todos domingos e festas de preceito e recomendada também nos outros dias.

PROFISSÃO DE FÉ
(Símbolo Niceno-constantinopolitano)

Terminada a homilia, quando for prescrito, canta-se ou recita-se o símbolo ou profissão de fé:
Creio em um só Deus, Pai todo-poderoso, criador do céu e da terra, de todas as coisas visíveis e invisíveis. Creio em um só Senhor, Jesus Cristo, Filho Unigênito de Deus, nascido do Pai antes de todos os séculos: Deus de Deus, luz da luz, Deus verdadeiro de Deus verdadeiro, gerado, não criado, consubstancial ao Pai. Por ele todas as coisas foram feitas. E phor nós, homens, e para nossa salvação, desceu dos céus:
Às palavras seguintes, até e se fez homem, todos se inclinam.
e se encarnou pelo Espírito Santo, no seio da virgem Maria, e se fez homem. Também phor nós foi crucificado sob Pôncio Pilatos; padeceu e foi sepultado. Ressuscitou ao terceiro dia, conforme as Escrituras, e subiu aos céus, onde está sentado à direita do Pai. E de novo há de vir, em sua glória, para julgar os vivos e os mortos; e o seu reino não terá fim. Creio no Espírito Santo, Senhor que dá a vida, e procede do Pai e do Filho; e com o Pai e o Filho é adorado e glorificado: ele que falou pelos profetas. Creio na Igreja, una, santa, católica e apostólica. Professo um só batismo para remissão dos pecados. E espero a ressurreição dos mortos e a vida do mundo que há de vir. Amém.

ORAÇÃO DOS FIÉIS

Em seguida, faz-se a oração universal ou dos fiéis.
Pres.: Irmãos e irmãs caríssimos: Iluminados pela palavra que escutamos, e unidos em oração com os Apóstolos e com Maria, Mãe de Jesus, peçamos ao Pai do Céu a grande graça de fazer sempre o que Lhe agrada, dizendo:
Ass.: Enviai-nos, Senhor, o vosso Espírito.

1. Por todos os pastores da santa Igreja, para que o Espírito lhes dê a sabedoria de servirem os seus irmãos, a exemplo de Cristo, oremos.

2. Pelos políticos e funcionários ao serviço dos cidadãos, para que o Espírito lhes abra o entendimento às carências e fragilidades dos mais simples, oremos.

3. Pelos homens e mulheres que creem em Cristo, para o Espírito os encha de fortaleza, quando tiverem de sofrer por ser cristãos, oremos.

4. Por todos nós, a quem Jesus falou do Pai, para que o Espírito nos ensine a saborear as palavras do Evangelho que escutamos, oremos.

5. Pelos que sentem o coração angustiado, para que o Espírito os faça experimentar a paz tranquila que Deus lhes oferece, oremos.

Pres.: Deus, nosso Pai, que conheceis a vida dos homens deste tempo, sujeita a tantas necessidades e perigos, permiti que o vosso Espírito de glória restitua a esperança aos que a perderam. Por Cristo, nosso Senhor.
Ass.: Amém.

LITURGIA EUCARÍSTICA
PREPARAÇÃO DAS OFERENDAS
(Neste altar da união)

Inicia-se o canto da preparação das oferendas, enquanto os ministros colocam no altar o corporal, o sanguinho, o cálice, a pala e o Missal.

NESTE ALTAR DA UNIÃO,
O AMOR EM PROFUSÃO:
EIS O DOM UNIVERSAL
EM SOLENE TOM PASCAL!

Ó DIVINO SALVADOR,
EM SINAL DO TEU AMOR,
A PARTILHA SALUTAR:
TUA PÁSCOA A PULSAR!

PELO ÊXODO PASCAL,
A VITÓRIA SOBRE O MAL:
É O SENHOR QUE NOS SUSTÉM
NO COMBATE PARA O BEM!

Ó DIVINO SALVADOR,
EM SINAL DO TEU AMOR,
A PARTILHA SALUTAR:
TUA PÁSCOA A PULSAR!

TRIUNFANTE É JESUS,
O VIVENTE PELA CRUZ:
NOSSA VIDA E SALVAÇÃO,
A FELIZ RESSURREIÇÃO!

Ó DIVINO SALVADOR,
EM SINAL DO TEU AMOR,
A PARTILHA SALUTAR:
TUA PÁSCOA A PULSAR!

Convém que os fiéis expressem sua participação trazendo uma oferenda, seja pão e vinho para a celebração da Eucaristia, seja outro donativo para auxílio da comunidade e dos pobres.

O sacerdote, de pé junto ao altar, recebe a patena com o pão em suas mãos e, levantando-a um pouco sobre o altar, diz em silêncio
Em seguida, coloca a patena com o pão sobre o corporal.
Se o canto da preparação das oferendas não continuar, o sacerdote poderá recitar em voz alta as palavras acima, e o povo acrescentar a aclamação

O diácono ou o sacerdote coloca vinho e um pouco d'água no cálice, rezando em silêncio

Em seguida, o sacerdote recebe o cálice em suas mãos e, elevando-o um pouco sobre o altar, diz em silêncio
Coloca o cálice sobre o corporal.
Se o canto da preparação das oferendas não continuar, o sacerdote poderá recitar em voz alta as palavras acima, e o povo acrescentar a aclamação

Em seguida o sacerdote, profundamente inclinado, reza em silêncio

E, se for oportuno, incensa as oferendas, a cruz e o altar. Depois, o diácono ou outro ministro incensa o sacerdote e o povo.

Em seguida, o sacerdote, de pé ao lado do altar, lava as mãos, dizendo em silêncio

CONVITE À ORAÇÃO
Estando, depois, no meio do altar e voltado para o povo, o sacerdote estende e une as mãos e diz:
Pres.:
 
Orai, irmãos e irmãs, para que, trazendo ao altar as alegrias e fadigas de cada dia, nos disponhamos a oferecer um sacrifício aceito por Deus Pai todo-poderoso.
O povo se levanta e responde:
℟.: Receba o Senhor por tuas mãos este sacrifício, para glória do seu nome, para nosso bem e de toda a sua santa Igreja.

Em seguida, abrindo os braços, o sacerdote profere a oração sobre as oferendas; ao terminar, o povo aclama:
Pres.: Acolhei, ó Deus, as nossas preces, com as oferendas que apresentamos, para que esta liturgia celebrada com amor nos faça alcançar a glória do céu. Por Cristo, nosso Senhor.
℟.: Amém.

PREFÁCIO DA ASCENSÃO DO SENHOR II
(O mistério da Ascensão)

Começando a Oração Eucarística, o sacerdote abre os braços e diz ou canta:
Pres.: O Senhor esteja convosco.
℟.: Ele está no meio de nós.
Erguendo as mãos, o sacerdote prossegue:
Pres.: Corações ao alto.
℟.: O nosso coração está em Deus.
O sacerdote, com os braços abertos, acrescenta:
Pres.: Demos graças ao Senhor, nosso Deus.
℟.: É nosso dever e nossa salvação.

O sacerdote, de braços abertos, reza ou canta o Prefácio.
Pres.: Na Verdade,  é digno e justo, é nosso dever e salvação dar-vos graças, sempre e em todo lugar, Senhor, Pai santo, Deus eterno e todo-poderoso, por Cristo, Senhor nosso. Depois da sua ressurreição, ele apareceu a todos os seus discípulos e, à vista deles, foi elevado ao céu, para nos tornar participantes da sua divindade. Por isso, transbordando de alegria pascal, exulta a criação por toda a terra; também as Virtudes celestes e as Potestades angélicas proclamam um hino à vossa glória, cantamos (dizendo) a uma só voz:

Ao seu final, une as mãos e, com o povo, conclui o Prefácio, cantando ou em voz alta dizendo:
Santo, Santo, Santo, Senhor, Deus do universo. O céu e a terra proclamam a vossa glória. Hosana nas alturas! Bendito o que vem em nome do Senhor! Hosana nas alturas!

ORAÇÃO EUCARÍSTICA II

O sacerdote, de braços abertos, diz:
Pres.: Na verdade, ó Pai, vós sois Santo, fonte de toda santidade.
Une as mãos e, estendendo-as sobre as oferendas, diz:
Santificai, pois, estes dons, derramando sobre eles o vosso Espírito, 
une as mãos e traça o sinal da cruz, ao mesmo tempo sobre o pão e o cálice, dizendo:
a fim de que se tornem para nós o Corpo e  o Sangue de nosso Senhor Jesus Cristo.
A assembleia aclama:
Enviai o vosso Espírito Santo!

O relato da instituição da Eucaristia seja proferido de modo claro e audível, como requer a sua natureza.
Estando para ser entregue e abraçando livremente a paixão, 
toma o pão e, mantendo-o um pouco elevado acima do altar, prossegue:
Jesus tomou o pão, pronunciou a bênção de ação de graças, partiu e o deu a seus discípulos, dizendo:
inclina-se levemente
Mostra ao povo a hóstia consagrada, coloca-a na patena e genuflete em adoração.

Então prossegue:
Do mesmo modo, no fim da ceia, 
toma o cálice nas mãos e, mantendo-o um pouco elevado acima do altar, prossegue:
ele tomou o cálice em suas mãos e, dando graças novamente, o entregou a seus discípulos, dizendo:
inclina-se levemente
Mostra o cálice ao povo, coloca-o sobre o corporal e genuflete em adoração.

Em seguida, diz:
Pres.: Mistério da fé para a salvação do mundo!
A assembleia aclama:
℟.: Salvador do mundo, salvai-nos, vós que nos libertastes pela cruz e ressurreição.

O sacerdote, de braços abertos, diz:
Pres.: Celebrando, pois, o memorial da morte e ressurreição do vosso Filho, nós vos oferecemos, ó Pai, o Pão da vida e o Cálice da salvação; e vos agradecemos porque nos tornastes dignos de estar aqui na vossa presença e vos servir.
A assembleia aclama:
℟.: Aceitai, ó Senhor, a nossa oferta!

Pres.: Suplicantes, vos pedimos que, participando do Corpo e Sangue de Cristo, sejamos reunidos pelo Espírito Santo num só corpo.
A assembleia aclama:
℟.: O Espírito nos una num só corpo!

1C: Lembrai-vos, ó Pai, da vossa Igreja que se faz presente pelo mundo inteiro; e aqui convocada no dia em que Cristo venceu a morte e nos fez participantes de sua vida imortal; que ela cresça na caridade, em comunhão com o Papa João Paulo, com o nosso Bispo N., os bispos do mundo inteiro, os presbíteros, os diáconos e todos os ministros do vosso povo.
A assembleia aclama:
℟.: Lembrai-vos, ó Pai, da vossa Igreja!

2C: Lembrai-vos também, na vossa misericórdia, dos (outros) nossos irmãos e irmãs que adormeceram na esperança da ressurreição e de todos os que partiram desta vida; acolhei-os junto a vós na luz da vossa face.
A assembleia aclama:
℟.:  Concedei-lhes, ó Senhor, a luz eterna!

3C: Enfim, nós vos pedimos, tende piedade de todos nós e dai-nos participar da vida eterna, com a Virgem Maria, Mãe de Deus, São José, seu esposo, os Apóstolos, (São N.: Santo do dia ou padroeiro) e todos os Santos que neste mundo viveram na vossa amizade, a fim de vos louvarmos e glorificarmos
une as mãos
por Jesus Cristo, vosso Filho.
DOXOLOGIA
Ergue a patena com a hóstia e o cálice, dizendo:
Pres.: Por Cristo, com Cristo, e em Cristo, a vós, Deus Pai todo-poderoso, na unidade do Espírito Santo, toda honra e toda glória, por todos os séculos dos séculos.
A assembleia aclama:
℟.: Amém.

RITO DA COMUNHÃO

Tendo colocado o cálice e a patena sobre o altar, o sacerdote diz, de mãos unidas:
Pres.: O Senhor nos comunicou o seu Espírito. Com a confiança e a liberdade de filhos e filhas, digamos juntos:

O sacerdote abre os braços e prossegue com o povo:
℟.: Pai nosso que estais nos céus, santificado seja o vosso nome; venha a nós o vosso reino, seja feita a vossa vontade, assim na terra como no céu; o pão nosso de cada dia nos dai hoje; perdoai-nos as nossas ofensas, assim como nós perdoamos a quem nos tem ofendido; e não nos deixeis cair em tentação, mas livrai-nos do mal.

O sacerdote prossegue sozinho, de braços abertos:
Pres.: Livrai-nos de todos os males, ó Pai, e dai-nos hoje a vossa paz. Ajudados pela vossa misericórdia, sejamos sempre livres do pecado e protegidos de todos os perigos, enquanto aguardamos a feliz esperança e a vinda do nosso Salvador, Jesus Cristo.
O sacerdote une as mãos.
O povo conclui a oração, aclamando:

℟.: Vosso é o reino, o poder e a glória para sempre!

O sacerdote, de braços abertos, diz em voz alta:
Pres.: Senhor Jesus Cristo, dissestes aos vossos Apóstolos: Eu vos deixo a paz, eu vos dou a minha paz. Não olheis os nossos pecados, mas a fé que anima vossa Igreja; dai-lhe, segundo o vosso desejo, a paz e a unidade.
O sacerdote une as mãos e conclui:
Vós, que sois Deus com o Pai e o Espírito Santo.
O povo responde:
℟.: Amém.

O sacerdote, voltado para o povo, estendendo e unindo as mãos, acrescenta:
Pres.: A paz do Senhor esteja sempre convosco.
O povo responde:
℟.: O amor de Cristo nos uniu.

FRAÇÃO DO PÃO
Em seguida, o sacerdote parte o pão consagrado sobre a patena e coloca um pedaço no cálice, rezando em silêncio:
Pres.: Esta união do Corpo e do Sangue de Jesus, o Cristo e Senhor nosso, que vamos receber, nos sirva para a vida eterna.

Enquanto isso, canta-se:
CORDEIRO DE DEUS, QUE TIRAIS O PECADO DO MUNDO
TENDE PIEDADE DE NÓS
CORDEIRO DE DEUS, QUE TIRAIS O PECADO DO MUNDO
TENDE PIEDADE DE NÓS
CORDEIRO DE DEUS, QUE TIRAIS O PECADO DO MUNDO
DAI-NOS A PAZ, A VOSSA PAZ

Em seguida, o sacerdote, de mãos unidas, reza em silêncio:
Pres.: Senhor Jesus Cristo, Filho do Deus vivo, que, cumprindo a vontade do Pai e agindo com o Espírito Santo, pela vossa morte destes vida ao mundo, livrai-me por este vosso santíssimo Corpo e Sangue dos meus pecados e de todo mal; dai-me cumprir sempre a vossa vontade e jamais separar-me de vós.

O sacerdote faz genuflexão, toma a hóstia na mão e, elevando-a um pouco sobre a patena ou sobre o cálice, diz em voz alta, voltado para o povo:
Pres.: Quem come minha carne e bebe meu sangue permanece em mim e eu nele. Eis o Cordeiro de Deus, que tira o pecado do mundo.
Senhor, eu não sou digno de que entreis em minha morada, mas dizei uma palavra e serei salvo.

O sacerdote, voltado para o altar, reza em silêncio
E reverentemente comunga o Corpo de Cristo.
Depois, segura o cálice e reza em silêncio

E reverentemente comunga o Sangue de Cristo.

Em seguida, toma a patena ou o cibório, aproxima-se dos que vão comungar e mostra a hóstia um pouco elevada a cada um deles, dizendo:

℣.: O Corpo de Cristo.
O que vai comungar responde:
℟.: Amém.
E comunga.

O diácono ou o ministro extraordinário da distribuição da sagrada Comunhão, ao distribuir a sagrada Comunhão, procede do mesmo modo.

Enquanto o sacerdote comunga o Corpo de Cristo, inicia-se o canto da Comunhão.

ORAÇÃO DE COMUNHÃO ESPIRITUAL 
Todos: Meu Jesus, Eu creio que estais presente no Santíssimo Sacramento do Altar. Amo-vos sobre todas as coisas, e minha alma suspira por Vós. Mas como não posso receber-Vos agora no Santíssimo Sacramento, vinde, ao menos espiritualmente, ao meu coração. Abraço-me convosco como se já estivésseis comigo: uno-me Convosco inteiramente. Ah! Não permitais que torne a Separar-me de vós! Amém!

COMUNHÃO
(Convosco eu estarei todos os dias)

CONVOSCO EU ESTAREI TODOS OS DIAS,
ATÉ O FIM DOS TEMPOS, ALELUIA.

POVOS TODOS DO UNIVERSO, BATEI PALMAS,
GRITAI A DEUS ACLAMAÇÕES DE ALEGRIA!
PORQUE SUBLIME É O SENHOR, O DEUS ALTÍSSIMO,
O SOBERANO QUE DOMINA TODA A TERRA.

CONVOSCO EU ESTAREI TODOS OS DIAS,
ATÉ O FIM DOS TEMPOS, ALELUIA.

POR ENTRE ACLAMAÇÕES DEUS SE ELEVOU,
O SENHOR SUBIU AO TOQUE DA TROMBETA.
SALMODIAI AO NOSSO DEUS AO SOM DA HARPA,
SALMODIAI AO SOM DA HARPA AO NOSSO REI!

CONVOSCO EU ESTAREI TODOS OS DIAS,
ATÉ O FIM DOS TEMPOS, ALELUIA.

PORQUE DEUS É O GRANDE REI DE TODA A TERRA,
AO SOM DA HARPA ACOMPANHAI OS SEUS LOUVORES!
DEUS REINA SOBRE TODAS AS NAÇÕES,
ESTÁ SENTADO NO SEU TRONO GLORIOSO.

CONVOSCO EU ESTAREI TODOS OS DIAS,
ATÉ O FIM DOS TEMPOS, ALELUIA.

OS CHEFES DAS NAÇÕES SE REUNIRAM
COM O POVO DO DEUS SANTO DE ABRAÃO,
POIS SÓ DEUS É REALMENTE O ALTÍSSIMO,
E OS PODEROSOS DESTA TERRA LHE PERTENCEM.

CONVOSCO EU ESTAREI TODOS OS DIAS,
ATÉ O FIM DOS TEMPOS, ALELUIA.

Terminada a Comunhão, o sacerdote, o diácono ou acólito purifica a patena e o cálice.

Enquanto se faz a purificação, o sacerdote reza em silêncio:

Pres.: Fazei, Senhor, que conservemos num coração puro o que a nossa boca recebeu. E que esta dádiva temporal se transforme para nós em remédio eterno.

Então o sacerdote pode voltar à cadeira. É aconselhável guardar algum tempo de silêncio sagrado ou proferir um salmo ou outro cântico de louvor.

ANTÍFONA DA COMUNHÃO
(Jo 17,22)

Pai, eu te peço para que eles sejam um, como nós somos um, aleluia.

Em seguida, junto ao altar ou à cadeira, o sacerdote, de pé, voltado para o povo, diz de mãos unidas:

Pres.: 
Oremos.
E todos, com o sacerdote, rezam algum tempo em silêncio, se ainda não o fizeram. Em seguida, o sacerdote, de braços abertos, profere a oração Depois da comunhão.
Escutai-nos, Deus nosso Salvador, e, por estes santos mistérios, firmai-nos na esperança de que todo o corpo da Igreja alcançará a mesma glória já obtida por Cristo, sua cabeça. Ele, que vive e reina pelos séculos dos séculos.
℟.: Amém.
_______________________________

ORAÇÃO PELAS VOCAÇÕES SACERDOTAIS
Por ocasião do Ano da Vocação Sacerdotal em Portugal e na Itália

Pres.: Ó Deus nosso Pai, nós vos agradecemos pelo precioso dom do sacerdócio que, por vosso divino Filho, concedestes à vossa Igreja. Conservai no vosso santo serviço aqueles que chamastes para exercer, em nome de Jesus Cristo, a sublime missão de ensinar, santificar e conduzir o vosso povo santo. Dai-lhes força, alegria e fidelidade no exercício do sagrado ministério, mesmo diante das dificuldades que acompanham a vida dos discípulos e missionários de Jesus. Dai perseverança aos seminaristas e despertai entre os jovens muitas vocações para o ministério sacerdotal, a fim de que, o vosso povo santo possa contar com a indispensável presença daqueles que, em nome de vosso Filho, apascentam o vosso rebanho, repartem o Pão da palavra e o sustentam com a Sagrada Eucaristia e os demais sacramentos. Amparados pela intercessão de Nossa Senhora e dos Santos Apóstolos, nós vos dirigimos esta súplica, por Jesus Cristo, Bom Pastor, Sumo e Eterno Sacerdote, na unidade do Espírito Santo. Amém.
℟.: Amém.

Se necessário, façam-se breves comunicações ao povo.

BÊNÇÃO FINAL SOLENE

Em seguida, faz-se a despedida. O sacerdote, voltado para o povo, abre os braços e diz:
Pres.: O Senhor esteja convosco.
℟.: Ele está no meio de nós.

O diácono ou, na falta dele, o próprio sacerdote pode fazer o convite com estas ou outras palavras:
℣.: Inclinai-vos para receber a bênção.

O sacerdote estende as mãos sobre o povo, dizendo:

Pres.: Deus todo-poderoso vos abençoe nesta solenidade pascal e vos proteja contra todo pecado.
℟.: Amém.

Pres.: Aquele que vos renova para a vida eterna, pela ressurreição do seu Filho vos enriqueça com o dom da imortalidade.
℟.: Amém.

Pres.: E vós que, transcorridos os dias da paixão do Senhor, celebrais com júbilo a festa da Páscoa, possais chegar, pela graça de Deus, com o coração exultante à festa das eternas alegrias.
℟.: Amém.

Pres.: E a bênção de Deus todo-poderoso, Pai e Filho  e Espírito Santo, desça sobre vós e permaneça para sempre.
℟.: Amém.

Para despedir o povo, o diácono, ou, na sua ausência, o próprio sacerdote canta ou diz:
℣.: Ide em paz e o Senhor vos acompanhe!
℟.: Graças a Deus.

ANTÍFONA MARIANA
(Regina Caeli)

REGINA CAELI, LAETÁRE, ALLELUIA
QUIA QUEM MERUISTI PORTARE, ALLELUIA
RESURRÉXIT, SICUT DIXIT, ALLELUIA
ORA PRO NOBIS DEUM, ALLELUIA

CANTO FINAL
(Christus Vincit)

CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.
CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.

REGI SAECULORUM, IMMORTAL, INVISIBILIS,
SOLI DEO HONOR ET GLORIA IN SAECULA SAECULORUM.
CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.

ANGELORUM IN CAELIS LAUDANT DOMINUM,
HOMINES SANCTI ET IUSTI LAUDANT DOMINUM.
CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.

LAUDES CHRISTO CANAMUS, LAUDES DEO PATRI,
LAUDES CHRISTO CANAMUS, LAUDES SPIRITUI.
CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.

VOTUM ET DESIDERIUM HOMINUM CONGREGAVIT,
IN UNUM OMNES CHRISTUM ADORAMUS.
CHRISTUS VINCIT, CHRISTUS REGNAT, CHRISTUS IMPERAT,
CHRISTUS AB OMNI MALO PLEBEM SUAM DEFENDAT.